Schrijven over het opruimen en wegdoen van spullen gaat vast geen drieluik worden…

En dan komt de dag waar ik al weken tegenop zie; het moment dat ik afscheid ga nemen van een stoel!‘

Het is je eigen keus, doe niet zo moeilijk’, ik zeg het zeker drie keer per dag tegen mezelf als ik naar ‘Dé Stoel’ kijk. De stoel waar ik zelf de fles nog in heb gekregen (en dat is héél erg lang geleden ), de stoel waar ik mijn vader zo voor de geest kan halen, terwijl hij de krant leest. De stoel waarin ik mijn eigen kinderen hun flesjes heb gegeven, de stoel waar ik me in heb verscholen tijdens de grote stormen in mijn leven.

‘Hij gaat al 30 jaar met me mee, bij iedere verhuizing. Ik moet ‘m nodig laten opknappen’. Dat heb ik mezelf die afgelopen 30 jaar ook al heel vaak horen zeggen. Maar dat opknappen… het is er nooit van gekomen. Een teken aan de wand: andere zaken blijken dan toch belangrijker.

En nu is daar dus de dag: het moment waarop ik afscheid ga nemen van deze stoel. Omdat er écht geen plek is in het nieuwe huis. Terwijl ik ‘s ochtends huilend naar de groene vergane glorie kijk, realiseer ik me opeens dat ik helemaal geen afscheid van deze stoel neem. Dit verdriet gaat niet over spullen, het is verdriet om afscheid van herinneringen. Mijn vader, overleden toen ik 24 jaar was, bleef met deze stoel altijd in een hoekje van mijn leven staan. Veiligheid biedend voor de momenten dat ik even als een klein meisje weg wilde kruipen. Dertig jaar na zijn overlijden neem ik weer een beetje afscheid en realiseer ik me dat ik het écht moet doen met de herinneringen.

Terwijl Gideon de stoel over de rand van de grofvuil-bak duwt hoor ik mezelf mompelen ‘dag stoel, bedankt voor de veiligheid, ik doe het vanaf nu zelf’. Ik had me nooit bedacht dat ik mezelf dit nog eens zou horen zeggen tegen iets als een stoel. Met dank aan Marie Kondo. En wat ik niet verwachtte gebeurt: het afscheid van de stoel geeft naast weemoed ook opluchting.

Vier uur later loop ik de winkel van Coos de Wit in Alkmaar uit met onder mijn arm de Stelton thermoskan die al zo’n 20 jaar hoog op mijn verlanglijstje staat. Eén ding er uit, dan mag er (dit keer) ook één ding in: goede momenten moet je immers levend houden…