Als je niet uitkijkt, dan heb je het met ontspullen vooral over alle dingen die je niet meeneemt, over wat je weggeeft of weggooit. Terwijl dit hele proces natuurlijk gaat over de zaken die waardevol zijn en wél meegaan.

Dus… wat gaat er wél mee?

Twee vazen.

Waarvan er zelfs eentje een beetje beschadigd is. En toch gaan ze mee. Omdat ze staan voor een keuze die ik ooit gemaakt heb: loslaten van het hele systeem als het gaat om zorgverlenen en het ondersteunen van ouders met opvoedvraagstukken. Keuzes waar ik mijn beslissingen van vandaag nog steeds op baseer. Ik heb ze gekocht tijdens de eerste verhuizing van Stichting Mamma Weet Alles; een klein, plaatselijk projectje wat steeds groter en groter werd en uiteindelijk landelijk ging.

Op een gegeven moment was dit project zo groot dat het gezellig met elkaar werken in mijn huiskamer niet meer logisch was. Met een groep stagiaires en vrijwilligers zijn we gaan anti-kraken. De leukste tijd hebben we gehad in een pand dat met warmte niet koel te krijgen was en tijdens koude dagen niet warm werd. Met elkaar bouwen, onderzoek doen onder ouders van pubers, producten ontwikkelen voor ouders, de kracht van social media ontdekken…

Als ik naar deze twee vazen kijk ervaar ik de blijdschap weer die de lastige beslissingen uit die tijd me hebben gebracht. Hoe we nieuwe paden bewandelden, met een aanstekelijk optimisme. Deze blijdschap zal dichtbij het ‘blij’ komen zoals Marie Kondo bedoelt met ‘sparkling joy’.

Die blijdschap neem ik mee terwijl ik weet dat er zo maar een moment kan komen dat ik besluit dat ook deze vazen een nieuwe plek moeten gaan krijgen…