We zijn gestart met het leegruimen van de vliering. Sinds we daar bijna 10 vuilniszakken met oud papier gevonden hebben die we daar ‘even hadden gestald om later op te ruimen’, zie ik er niet meer zo tegenop. De kans is groot dat we heel veel spullen zullen vinden waarvan we zeggen ‘waarom hebben we dat zo lang bewaard???’

Ik zit op de rand van mijn bed en heb de eerste doos van de vliering naast me neer gezet om uit te zoeken. Liefdesbriefjes van zijn eerste vriendinnetje, met een glimlach leg ik de enveloppen op de stapel ‘bewaren’ voor de kinderen. De portemonnee met de dino, een eerste (en laatste) brilletje, tekeningen, lesboekjes van de basisschool…

Het gaat vandaag allemaal door mijn handen: de gereedschapskist-voor-kleine-jongetjes, meccano, lego, playmobile… Ik zie de vierjarige weer uitzinnig van blijdschap springen als hij ontdekt dat Sinterklaas écht die rots van Playmobile voor hem uit Spanje mee heeft genomen. Weemoedig denk ik terug aan zijn opmerking indertijd: ‘het was natuurlijk niet Sinterklaas, he mam. Het was van P. Want die snapt dat ik dat leuk vindt…’ Met verbazing zie ik hoe ze door de jaren heen hun lego Bionicals met zorg hebben opgeruimd. Het is nog steeds compleet. Waar is ooit die omslag geweest; van pietluttige speelgoed fanaat naar ongeïnteresseerde puber? En wat betekent dat dan voor een kind; doen alsof het je allemaal niet meer interesseert maar je speelgoed wél netjes opbergen omdat je een stoere kamer wilt hebben waar een beeldscherm het centrale middelpunt moet zijn?

Van boven klinkt de roep ‘wanneer ik de volgende doos kom aanpakken’. Die vliering… we hebben ook hier een complete ‘Memory Lane’ aangelegd.

De volgende doos herbergt mijn eigen speelgoed van nóg langer geleden. Voorzichtig pak ik Bella, mijn eerste pop, uit de doos. Inmiddels liggen haar armen los, het jurkje is vlekkerig en heur haren zijn een soort van klitterig hoopje plastic geworden. Bella… Zoals Dennis Storm in zijn boek ‘Weg ermee’ (aanrader!) zegt: ‘Een jas vindt het niet zonde als je hem wegdoet en een knuffelbeer, hoe lief hij ook mag kijken, heeft geen gevoel.’ Van Bella neem ik dus afscheid. Toch blijft het gruwelijke gezicht van deze pop in een vuilniszak me de hele dag bij; echt blij word ik er niet van, zeg maar.

Mijn zusje reageert op de foto: ‘Bella… die heb ik altijd al eng gevonden’. En opeens moet ik lachen. Ja! Dat kan ik me nog goed herinneren. Deze pop werkte uitstekend als buffer bovenaan de zoldertrap bij haar zusterlijke strooptochten door mijn kledingkast.

Ter plekke besluit ik om me daar de komende weken helemaal in te werpen: alle herinneringen die boven komen één voor één de ruimte te geven en er enorm van te genieten.

En soms pink ik even een traantje weg.