En toen was er zo maar een jaar voorbij… #3

Klein wonen, lage kosten, weinig of geen bezit, tijd en ruimte voor dat wat we in de laatste jaren van ons werkzame leven willen doen: zorg verlenen op een persoonlijke en betrokken manier. In deze tijd hebben we de banken als enorm coöperatief ervaren bij het zoeken naar mogelijkheden bij zo’n nieuw woonconcept.

Maar, als we nu, een jaar later terugkijken, kunnen we ook niet anders zeggen dat we in dit proces ook stap voor stap verder komen te staan van het oorspronkelijke idee; geen of weinig hypotheek. Het idee over klein wonen staat nog steeds fier overeind, de financiën worden wel anders. 

Dat is geen klacht trouwens. Samen met de gemeente en de woningstichting ontdekken we gaandeweg dat we met elkaar in een project zijn gestapt waar je regelmatig ‘de bakens moet verzetten’. Dat geldt niet alleen voor ons maar voor alle ‘FalgaBuren’ die met ons in dit project gestapt zijn. Alle buren ervaren – ieder op een eigen manier – dat het niet altijd gaat zoals je gedacht of gepland had. Omdat wet- en regelgeving je ideeën doorkruist, omdat je een ander beeld had bij het ‘Tiny Leven’ of omdat bijvoorbeeld je vergunning niet zomaar afgegeven wordt of zelfs teruggetrokken tijdens de bouw. 

Wat ons betreft zijn het eigenlijk alleen de financiën die het extra spannend maken. Onze omgevingsvergunning lag ruim binnen 6 weken op de digitale deurmat. Dit tot onze grote verbazing trouwens; in ons achterhoofd hadden we rekening gehouden met veel mailverkeer heen en weer en misschien zelfs aangepaste tekeningen die ingediend zouden moeten worden. Niets van dat alles: onze architect Vincent van Leent en de constructeur Co van den Brink hebben samen geweldig werk geleverd. 

Het offertetraject is nu nog in volle gang, dat krijg je als een vergunning zo snel gegeven wordt: de tijd die je denkt te hebben om rustig te gaan rekenen wordt op een prettige manier doorkruist. 

Wat betreft die offertes zijn we blij met alle meedenkende mensen; Vincent, onze architect die over onze schouder meekijkt maar ook de aannemers die we benaderd hebben. Al heel snel komen we met elkaar tot de conclusie dat een Tiny House bouwen op veel fronten niet heel erg onder doet voor de bouw van een ‘gewoon’ huis. Als je niet uitkijkt zeker wat betreft de kosten. 

Gelukkig hoort ‘zelf aan de slag gaan’ ook bij het concept Tiny House. Al moeten veel toeleveranciers daar nog aan wennen; inmiddels zijn we wel gewend geraakt aan het ontvangen van een offerte waar ook de zaken die we zelf gaan doen nog vrolijk vermeld staan als onderdeel van de uit te voeren werkzaamheden…

En over ‘zelf aan de slag gaan’ gesproken… 

In samenspraak met de beste bibliotheek ter wereld, want die hébben ‘we’ in Den Helder gewoon, geef ik een inkijkje over onze weg van de eerste overwegingen om in een Tiny House te gaan wonen tot aan de verhuizing naar Den Helder. Dit klinkt heel kort: huis verkopen, spullen pakken en op een andere plek weer uitpakken. Onze volgers weten inmiddels dat er tussen ‘huisverkopen’ en ‘spullen pakken’ fiks is ‘ontspuld’; ruim 80% van onze huisraad is niet meegaan met de verhuisauto. 

Gelukkig maar… want tijdens de verhuizing… ging de verhuiswagen kapot!

In het volgende blog:

Ons leven in Den Helder is met het overlijden van boxer Momo verdrietig gestart. Het jaar 2020 beloofd een gelukkig jaar te worden met de komst van boxer Oele. Op 30 januari is het zover: een pup halen. We merken dat we al heel lang geen pup in huis hebben gehad en bereiden ons op het ergste voor…