En toen was er zo maar een jaar voorbij… #2
De eerste weken in Den Helder waren, hoe zeg ik dit kort… Die waren hartverwarmend!
Een mooi voorbeeld is het verhaal over onze luxaflex.
De buurvrouw die zo gehoopt had dat zij, na vertrek van de vorige bewoner, in ons huis zou kunnen wonen. Met hartklachten en inmiddels op leeftijd werd de klim naar drie hoog haar teveel. Van de vorige bewoner had ze alvast de op maat gemaakte luxaflex gekregen. Vanwege de vraagtekens of er nog permanent in deze huizen gewoond zou kunnen gaan wonen werd ze afgewezen. Bij het zien van ons gepruts met tijdelijke raambekleding (waarom zou je voor een paar maandjes nieuwe luxaflex aanschaffen?) stond ze samen met Rocky, haar hond, op een mooie zondagmiddag in de achtertuin. ‘Zo kan dat niet hier!’ En nogal streng werd Gideon meegetroond naar haar kelderbox en werd de luxaflex in zijn handen geduwd. Inmiddels is Rocky de eerste grote liefde van onze pup Oele…
Met het noemen van Oele komen we bij een verdrietige gebeurtenis, in de eerste dagen van ons Helderse avontuur. Twaalf dagen na onze verhuizing hebben we afscheid genomen van Momo, onze oudste boxer van 13 jaar. Ooit hebben we haar gekregen na heel veel verdriet en tegenslag. Het was dus niet alleen afscheid nemen van haar maar ook al het oude zeer kwam nog even langs. Ook hier hebben we de buren leren kennen als lief en zorgzaam. We kenden amper iemand, op ons rijtje maar één voor één kwamen de buren langs ons tuinhek om te vertellen hoe verdrietig ze dit afscheid voor ons vonden. Deze warmte heeft een enorme indruk gemaakt en is voor ons bepalend geweest voor onze eerste indruk van de Den Helder en haar bewoners.
We hebben nog zo’n voorbeeld: een auto die midden op een kruispunt besluit om er mee te stoppen. Allereerst een agent die meteen helpt om onze bus in de middenberm te rijden. Daarna verschillende automobilisten die komen vragen of ze kunnen helpen. Er waren zelfs mensen die ons eten kwamen aanbieden; panne met je auto rond etenstijd, dan moet je wel trek hebben… Nog een voordeel van deze situatie: we maken meteen kennis met een aardige garagehouder.
In de eerste veertien dagen is er nog meer duidelijk geworden; een verplaatsbaar Tiny House gaat net zo veel kosten als een permanent gebouwd Tiny House. Tel daarbij op dat het bouwen ‘op de grond van een ander’ (huurgrond) automatisch betekent dat het bouwwerk direct vervalt aan de grondeigenaar, dan snap je natuurlijk dat we volmondig ‘ja’ hebben gezegd op het aanbod om de 32m2 van ons huis te kopen.
Deze ommezwaai betekent dat we contact opnemen met een architect om ons huis officieel te laten ontwerpen. We moeten er om lachen: je begint met een klein plan en binnen een paar maanden sta je aan de basis van ‘een huis onder architectuur gebouwd’.
In het volgende blog:
Klein wonen, lage kosten, weinig of geen bezit, tijd en ruimte voor dat wat we in de laatste jaren van ons werkzame leven willen doen: zorg verlenen op een persoonlijke en betrokken manier. In deze tijd hebben we de banken als enorm coöperatief ervaren bij het zoeken naar mogelijkheden bij zo’n nieuw woonconcept.
