Ons leven in Den Helder is met het overlijden van boxer Momo verdrietig gestart. Het jaar 2020 beloofd een gelukkig jaar te worden met de komst van boxer Oele. Op 30 januari is het zover: een pup halen. We merken dat we al heel lang geen pup in huis hebben gehad en bereiden ons op het ergste voor… 

Dat voorbereiden begint met hekwerk.

Er wordt extra hekwerk in de tuin aangebracht en wel zo dat het later op de Leijloop weer te gebruiken is. Ook in huis beschermen we wat ons dierbaar is met hekjes. En dan is het vooral zelfbescherming voor een ondernemende pup, zoals stoeltjes waar ze af kan vallen en planten waar ze ziek van kan worden. Kortom: we zijn Oele-proof!

Later blijkt dat Oele eigenlijk een heel lief en gevoeglijk hondje is: één keer een duidelijk ‘nee’ is (bijna altijd) genoeg om haar van planten en stoelen te houden. Behalve van het bed. Dat is tot op de dag van vandaag dé plek om lekker rustig en uitgestrekt te slapen. Dat hebben we vooral aan onszelf te danken, beseffen we. Want ja: ze heeft de eerste dagen (lees: weken) knus naast ons in bed geslapen.

Dat Oele slim is hebben we ook gemerkt: na een ‘opvoedpoging’ wat betreft het slapen (en spelen) op bed kom ik haar op een gegeven moment druk in de weer tegen met… ons dekbed! Ze moet hebben bedacht dat het liggen op ons dekbed wél zou moeten mogen als alles in haar mand ligt…

We kunnen niet klagen over doorwaakte nachten met een luid gillende pup, poep komt al snel keurig in de tuin terecht en de fout gedropte plasjes zijn ook te overzien. 

We beseffen ons dat we een gouden pup in huis hebben. Behalve als ze voor de honderdste keer in onze armen of tenen bijt. Want dat is wel een dingetje; het gelukskoordje om mijn pols blijkt het állerleukste speeltje ter wereld te zijn. Helaas zit die zelfde pols nog wel eens in de weg als er vrolijk naar het bandje gehapt wordt… au!

We vonden het wel toepasselijk om ze met elkaar te laten kennismaken in onze ‘nieuwe tuin’. We weten dat Canny een ‘eerlijke’ hond is, ook met pups. En toch he… toch vinden we (lees: Marina vooral 😉 ) het eng.

De kennismaking met Canny is nog wel een dingetje. Haar hele leven is zij eigenlijk ‘de pup in huis geweest’ en we hebben gemerkt hoe ze genoot van het leven als ‘hond alleen’. Ze vindt de nieuwe indringster niet echt een gouden greep. Ze gromt en grauwt bij iedere toenadering. Maar, als het er op aankomt: kom niet aan die rot pup want het is nog altijd háár rotpup!

En voor we het weten slapen ze met elkaar in de mand. Wie kan Oele nu niet weerstaan?

We komen te wonen aan de Leijloop

Je zou het bijna vergeten, maar onze straat mag dan wel in ons hoofd bestaan, ‘in het echt’ is het niet meer dan een schelpenpaadje. De straatnaam en de postcode moeten nog worden vastgesteld. In de hele buurt hebben de straten een naam van een Noord Brabantse rivier of iets anders waterigs. In de wandelgangen horen we namen vallen als Almpad, Runpad, Achterpad en Leijloop. Ik ben zo blij als we horen dat we aan de Leijloop komen te wonen! En de postcode is helemaal leuk: GideonMarina. De Leijloop is een heel klein kreekje in Noord Brabant. We hebben nog steeds het plan om er ergens in de buurt een weekendje onze tent op te slaan. 

Maar we wonen er nog niet, en langzaam maar zeker beginnen we ons te realiseren dat het proces veel langer duurt dan iedereen graag wil. We zijn, als het gaat om klein wonen en weinig bezit, echt het wiel aan het uitvinden. Soms word ik er moedeloos van en bedenk me dat we ook nu prachtig wonen. Niet op de plek waar we het allerliefste willen wonen, maar… het is eigenlijk prima.  

Met uitzicht op het natuurgebied Mariëndal genieten wij (en de honden) iedere dag van de natuur dichtbij. Het gelach van de mensen die vanuit de Helderse Vallei met kano’s proberen om een rondje door het prachtige natuurgebied en de stad te peddelen, de lichtroute met prachtige lichtkunst en de 3D streetart in het centrum. 

Den Helder saai? hahahahahhaa! 

In het volgende blog:

Ook nu blijkt ‘het verre noorden’ ook een veilige thuishaven te zijn; als stad ontspringen we de dans niet, maar wat betreft Corona blijft het betrekkelijk rustig. Het is opmerkelijk hoe iedereen zich aan de regels probeert te houden. 5 mei, dodenherdenking, zal ik niet licht vergeten. De vlag in de tuin halfstok, de sonos installatie in de vensterbank en onze buren allemaal in en rond onze achtertuin om de minuut stilte samen te beleven. 

Wil je dit blog (en al de komende blogs) niet missen? Dan schrijf je je nu meteen in en sturen we iedere week (als er nieuws is) een blog rechtstreeks je mailbox in. Voor jou zit er natuurlijk ook een voordeeltje aan: de uitnodigingen voor bezichtigingen en activiteiten vanuit de Falgatuinen sturen we je ook via deze weg!

En dan nog even dit…

Langskomen tijdens de bouw of als ons huis klaar is? Je kunt je inschrijven voor de blogs; dan sturen we je ieder nieuw blog automatisch toe! Als we gesetteld zijn komt de uitnodiging om te kijken óók via die weg. Een extra reden om je gegevens achter te laten! Inschrijven doe je op de website, onderaan het blog… 😉

Meteen regelen? Dat kan ook: https://emm86806.activehosted.com/f/236