Klein wonen, lage kosten, weinig of geen bezit, tijd en ruimte voor dat wat we in de laatste jaren van ons werkzame leven willen doen: zorg verlenen op een persoonlijke en betrokken manier. In deze tijd hebben we de banken als enorm coöperatief ervaren bij het zoeken naar mogelijkheden bij zo’n nieuw woonconcept.
Maar, als we nu, een jaar later terugkijken, kunnen we ook niet anders zeggen dat we in dit proces ook stap voor stap verder komen te staan van het oorspronkelijke idee; geen of weinig hypotheek. Het idee over klein wonen staat nog steeds fier overeind, de financiën worden wel anders.
Dat is geen klacht trouwens. Samen met de gemeente en de woningstichting ontdekken we gaandeweg dat we met elkaar in een project zijn gestapt waar je regelmatig ‘de bakens moet verzetten’. Dat geldt niet alleen voor ons maar voor alle ‘FalgaBuren’ die met ons in dit project gestapt zijn. Alle buren ervaren – ieder op een eigen manier – dat het niet altijd gaat zoals je gedacht of gepland had. Omdat wet- en regelgeving je ideeën doorkruist, omdat je een ander beeld had bij het ‘Tiny Leven’ of omdat bijvoorbeeld je vergunning niet zomaar afgegeven wordt of zelfs teruggetrokken tijdens de bouw.
Wat ons betreft zijn het eigenlijk alleen de financiën die het extra spannend maken. Onze omgevingsvergunning lag ruim binnen 6 weken op de digitale deurmat. Dit tot onze grote verbazing trouwens; in ons achterhoofd hadden we rekening gehouden met veel mailverkeer heen en weer en misschien zelfs aangepaste tekeningen die ingediend zouden moeten worden. Niets van dat alles: onze architect Vincent van Leent en de constructeur Co van den Brink hebben samen geweldig werk geleverd.
Het offertetraject is nu nog in volle gang, dat krijg je als een vergunning zo snel gegeven wordt: de tijd die je denkt te hebben om rustig te gaan rekenen wordt op een prettige manier doorkruist.
Wat betreft die offertes zijn we blij met alle meedenkende mensen; Vincent, onze architect die over onze schouder meekijkt maar ook de aannemers die we benaderd hebben. Al heel snel komen we met elkaar tot de conclusie dat een Tiny House bouwen op veel fronten niet heel erg onder doet voor de bouw van een ‘gewoon’ huis. Als je niet uitkijkt zeker wat betreft de kosten.
Gelukkig hoort ‘zelf aan de slag gaan’ ook bij het concept Tiny House. Al moeten veel toeleveranciers daar nog aan wennen; inmiddels zijn we wel gewend geraakt aan het ontvangen van een offerte waar ook de zaken die we zelf gaan doen nog vrolijk vermeld staan als onderdeel van de uit te voeren werkzaamheden…
En over ‘zelf aan de slag gaan’ gesproken…
In samenspraak met de beste bibliotheek ter wereld, want die hébben ‘we’ in Den Helder gewoon, geef ik een inkijkje over onze weg van de eerste overwegingen om in een Tiny House te gaan wonen tot aan de verhuizing naar Den Helder. Dit klinkt heel kort: huis verkopen, spullen pakken en op een andere plek weer uitpakken. Onze volgers weten inmiddels dat er tussen ‘huisverkopen’ en ‘spullen pakken’ fiks is ‘ontspuld’; ruim 80% van onze huisraad is niet meegaan met de verhuisauto.
Gelukkig maar… want tijdens de verhuizing… ging de verhuiswagen kapot!
In het volgende blog:
Ons leven in Den Helder is met het overlijden van boxer Momo verdrietig gestart. Het jaar 2020 beloofd een gelukkig jaar te worden met de komst van boxer Oele. Op 30 januari is het zover: een pup halen. We merken dat we al heel lang geen pup in huis hebben gehad en bereiden ons op het ergste voor…
De eerste weken in Den Helder waren, hoe zeg ik dit kort… Die waren hartverwarmend!
Een mooi voorbeeld is het verhaal over onze luxaflex.
De buurvrouw die zo gehoopt had dat zij, na vertrek van de vorige bewoner, in ons huis zou kunnen wonen. Met hartklachten en inmiddels op leeftijd werd de klim naar drie hoog haar teveel. Van de vorige bewoner had ze alvast de op maat gemaakte luxaflex gekregen. Vanwege de vraagtekens of er nog permanent in deze huizen gewoond zou kunnen gaan wonen werd ze afgewezen. Bij het zien van ons gepruts met tijdelijke raambekleding (waarom zou je voor een paar maandjes nieuwe luxaflex aanschaffen?) stond ze samen met Rocky, haar hond, op een mooie zondagmiddag in de achtertuin. ‘Zo kan dat niet hier!’ En nogal streng werd Gideon meegetroond naar haar kelderbox en werd de luxaflex in zijn handen geduwd. Inmiddels is Rocky de eerste grote liefde van onze pup Oele…
Met het noemen van Oele komen we bij een verdrietige gebeurtenis, in de eerste dagen van ons Helderse avontuur. Twaalf dagen na onze verhuizing hebben we afscheid genomen van Momo, onze oudste boxer van 13 jaar. Ooit hebben we haar gekregen na heel veel verdriet en tegenslag. Het was dus niet alleen afscheid nemen van haar maar ook al het oude zeer kwam nog even langs. Ook hier hebben we de buren leren kennen als lief en zorgzaam. We kenden amper iemand, op ons rijtje maar één voor één kwamen de buren langs ons tuinhek om te vertellen hoe verdrietig ze dit afscheid voor ons vonden. Deze warmte heeft een enorme indruk gemaakt en is voor ons bepalend geweest voor onze eerste indruk van de Den Helder en haar bewoners.
We hebben nog zo’n voorbeeld: een auto die midden op een kruispunt besluit om er mee te stoppen. Allereerst een agent die meteen helpt om onze bus in de middenberm te rijden. Daarna verschillende automobilisten die komen vragen of ze kunnen helpen. Er waren zelfs mensen die ons eten kwamen aanbieden; panne met je auto rond etenstijd, dan moet je wel trek hebben… Nog een voordeel van deze situatie: we maken meteen kennis met een aardige garagehouder.
In de eerste veertien dagen is er nog meer duidelijk geworden; een verplaatsbaar Tiny House gaat net zo veel kosten als een permanent gebouwd Tiny House. Tel daarbij op dat het bouwen ‘op de grond van een ander’ (huurgrond) automatisch betekent dat het bouwwerk direct vervalt aan de grondeigenaar, dan snap je natuurlijk dat we volmondig ‘ja’ hebben gezegd op het aanbod om de 32m2 van ons huis te kopen.
Deze ommezwaai betekent dat we contact opnemen met een architect om ons huis officieel te laten ontwerpen. We moeten er om lachen: je begint met een klein plan en binnen een paar maanden sta je aan de basis van ‘een huis onder architectuur gebouwd’.
In het volgende blog:
Klein wonen, lage kosten, weinig of geen bezit, tijd en ruimte voor dat wat we in de laatste jaren van ons werkzame leven willen doen: zorg verlenen op een persoonlijke en betrokken manier. In deze tijd hebben we de banken als enorm coöperatief ervaren bij het zoeken naar mogelijkheden bij zo’n nieuw woonconcept.
Met ijkpunten in mijn leven lijkt de tijd altijd veel sneller te gaan dan zonder momenten ‘die je nooit zult vergeten’. Je kent ze vast wel, van die momenten waarop je kunt zeggen ‘toen was ik…’ of ‘toen deed ik…’
In de wereldgeschiedenis zijn het grootse gebeurtenissen als de aanslag op de twin towers; waarschijnlijk kun je nu nog vertellen wat je deed of waar je was toen je dat nieuws hoorde of las. Gideon was in Italië en probeerde het nieuws via Italiaanse kranten te ontcijferen. Ik was thuis en het laatste waar ik zin in had was zo iets wereldschokkends. En toch hing ik de complete dag voor de inmiddels ouderwetse beeldbuis.
Nou… alles wat we samen dit jaar hebben meegemaakt is natuurlijk geen schokkend wereldnieuws geweest (was het maar waar, dan hadden we het met elkaar heerlijk rustig gehad!) maar voor ons persoonlijk is het ‘wel het jaartje geweest!’. Zo’n mijlpaal als ‘een jaar verder’ is een mooi moment voor een terugblik naar augustus 2019 en wat we vanaf dat moment hebben meegemaakt onderweg naar ons Tiny House…
We hebben bij de overdracht van ons huis samen ontbeten met de nieuwe bewoners. De beide makelaars waren compleet verrast toen ze voor de laatste inspectie binnenkwamen en ons met elkaar om een geïmproviseerde ontbijttafel zagen zitten. De 15 jaar in Castricum zijn niet mijn gelukkigste woonjaren geweest. De laatste maanden – mede dankzij ontzettend leuke nieuwe buren – waren dat juist wel. Een ontbijt met de volgende bewoners was voor mij een mooie afsluiting.
Vanaf 1 augustus is ons Helderse avontuur officieel begonnen. Veel mensen starten hun woning carrière in hun studententijd met antikraak, wij doen dat nét even anders en wel als 50-plussers nogmaals. Vanwege het feit dat ‘Woningstichting Den Helder’ nog aan het onderzoeken was of de huizen gesloopt of gerenoveerd zouden worden, hebben we (voor een jaar) een huurcontract gekregen op één van de mooiste plekken die Den Helder rijk is. Wat we dit jaar hebben ontdekt is dat een flatje in de Schoenerstraat voor veel Heldenaren ‘de eerste eigen woning’ is of was. Wat dat betreft starten we hier in stijl.
In het volgende blog:
De eerste weken in Den Helder waren, hoe zeg ik dit kort… Die waren hartverwarmend!
