Een huis is zo veel meer dan een stapel stenen.

‘Natuurlijk!’, denk ik, als ik dat lees of hoor.

Deze weken erváár ik het ook, meer dan ik dat ooit heb ervaren in de afgelopen 15 jaar dat we hier gewoond hebben. We hebben altijd geprobeerd om gastvrij te zijn; vrienden, kennissen, minder bekenden…

We hebben ze allemaal aan onze eettafel ontvangen, gesproken, er koffie mee gedronken of met elkaar gegeten.

En als het niet prive was, dan was het wel in de praktijk waar we zoveel mensen hebben mogen ontvangen. Ieder met zijn en haar eigen verhaal, eigen vragen, eigen verdriet, teleurstellingen én overwinningen. We hebben mooie gesprekken gehad, indrukwekkende ontmoetingen. Ik wéét het.

Maar het feit dat er nu mensen langskomen om ook afscheid te nemen van een plek waar ze zich veilig en gehoord hebben gevoeld, dat raakt me. Dat er vrienden zijn die zeggen ‘blij te zijn dat ze nog even langs kunnen komen om hier te zijn’, het geeft me een oneindige dankbaarheid.

Wij gaan er vanuit dat ons Helders avontuur ons geen andere mensen maakt: de gastvrijheid blijft. Aan onze keukentafel én in de praktijk. Met de trein maar 7 haltes verder. Met de auto een rit met geweldige vergezichten door het Noord Hollands kust landschap. Vanuit het Oosten en Noorden van het land is het zelfs dichterbij of maakt de reistijd vaak niets uit.