Van alles wat minder, dat is het uitgangspunt van ons ‘Tiny leven’. Minder spullen, minder kosten, minder verspilling, minder ecologische voetstappen. En ook minder belasting van het milieu met mijn schoonmaakmiddelen fetish. Is er een nieuw merk in de handel? Ga er vanuit dat ik één van de eerste ben die het gaat proberen! Ik ben er gek op, op al die middeltjes met hun eigen geurtjes en kleurtjes.
Inmiddels is mijn aandacht verlegd, in het schoonmaakmiddelen-pad in de supermarkt. En als we het dan toch over ‘minder’ hebben: commercieel is de aandacht voor de verschillende flesjes en potjes ook beduidend minder: er staan niet zo heel veel merken in de doorsnee supermarkt als het gaat om ecologische schoonmaakmiddelen. Waarschijnlijk is dat ook één van de redenen waarom zoveel Tiny-bewoners zelf hun schoonmaakmiddelen bij elkaar fabrieken. Dat was wat ik leerde van een oproep op facebook. Ik ben dat dus niet van plan.
Wat zeg ik nou? Niet van plan?
Dat is buiten mijn schoonmaak-guru Jacqueline gedacht. Want ja, als er één persoon op deze aarde is die invloed heeft op mijn schoonmaakmiddelen tick dan is zij dat toch. Inmiddels al zo’n vier jaar behoren we tot de ‘vaste gasten’ op La Jonquille. Een geweldige camping (te koop trouwens!) waar we helemaal tot rust komen. Brood dat aan de tent wordt bezorgd en een toiletgebouw dat vreselijk lekker ruikt. De kampeerders onder ons weten dat dit ook wel heel anders kan zijn, dus mijn aandacht was bij ons eerste bezoek al gewekt: hoe doe je dat nou, toiletten en douches zó schoon en fris houden zodat het voor iedereen een feestje is om er je broek te laten zakken om je dan nét op tijd te beseffen dat het op een openbare wc niet aardig is als je er op je dooie akkertje een boek gaat zitten lezen…
Nou ja, zo kwam het dus dat ik samen met Jacqueline, van camping La Jonquille, een ochtendje op schoonmaakmiddelen-tocht ben geweest in La Douce France. Had ik die naam al genoemd? La Jonquille? En dat deze camping écht te koop is? En dat ze op Zoover met een 9,8 al drie jaar op de eerste plaats staan?
Samen op zoek naar ‘Savon Noir’, schoonmaakmiddel met de heerlijke geur van lijnolie. Even tussendoor: Jacqueline is dus Nederlandse. Haar naam en rijstijl doen anders vermoeden. Compleet geïntegreerd daar! Grappig om als voorzichtige toerist mee te tuffen in een auto met frans kenteken.
Het doel van onze strooptocht was een 5 liter jerrycan. Dat we die niet gevonden hebben zal alles te maken hebben met het geweldige effect dat je met deze zeep hebt. Ik heb het moeten doen met een literflesje. Die ik wel als trofee mee naar huis genomen heb.
Thuis… daar moest het dus gaan gebeuren: geen Ajax eucalyptus maar het ecologisch verantwoorde ‘Savon Noir’. Ik zal het kort houden: het effect overtreft mijn verwachtingen. Niet alleen wat betreft het feit dat je sopje een stuk zachter voor je handen is, maar ook over het effect op je tegels: vlekken die ik anders met chloor (ik durf het bijna niet toe te geven) amper weg krijg, verdwijnen nu als sneeuw voor de zon. En die lucht…
Dus, ik ben nu vaste klant van marketonweb.nl, een Belgische markt-familie die de felbegeerde 5 liter jerrycan’s ook in Nederland laat bezorgen voor een Franse prijs. Wil je met succes googlen op ‘Savon Noir’? Dan is het handig om ‘bruine zeep’ in te tikken. Niet voor de hand liggend zo’n kleurwisseling, maar je hebt wel meer succes bij het zoeken.
En nu heb ik het nog niet eens over mijn natuurazijn-eucalyptus allesreiniger gehad.
Zelf gefabriekt ala Jacq. Dat komt een volgende keer…
Schrijven over het opruimen en wegdoen van spullen gaat vast geen drieluik worden…
En dan komt de dag waar ik al weken tegenop zie; het moment dat ik afscheid ga nemen van een stoel!‘
Het is je eigen keus, doe niet zo moeilijk’, ik zeg het zeker drie keer per dag tegen mezelf als ik naar ‘Dé Stoel’ kijk. De stoel waar ik zelf de fles nog in heb gekregen (en dat is héél erg lang geleden ), de stoel waar ik mijn vader zo voor de geest kan halen, terwijl hij de krant leest. De stoel waarin ik mijn eigen kinderen hun flesjes heb gegeven, de stoel waar ik me in heb verscholen tijdens de grote stormen in mijn leven.
‘Hij gaat al 30 jaar met me mee, bij iedere verhuizing. Ik moet ‘m nodig laten opknappen’. Dat heb ik mezelf die afgelopen 30 jaar ook al heel vaak horen zeggen. Maar dat opknappen… het is er nooit van gekomen. Een teken aan de wand: andere zaken blijken dan toch belangrijker.
En nu is daar dus de dag: het moment waarop ik afscheid ga nemen van deze stoel. Omdat er écht geen plek is in het nieuwe huis. Terwijl ik ‘s ochtends huilend naar de groene vergane glorie kijk, realiseer ik me opeens dat ik helemaal geen afscheid van deze stoel neem. Dit verdriet gaat niet over spullen, het is verdriet om afscheid van herinneringen. Mijn vader, overleden toen ik 24 jaar was, bleef met deze stoel altijd in een hoekje van mijn leven staan. Veiligheid biedend voor de momenten dat ik even als een klein meisje weg wilde kruipen. Dertig jaar na zijn overlijden neem ik weer een beetje afscheid en realiseer ik me dat ik het écht moet doen met de herinneringen.
Terwijl Gideon de stoel over de rand van de grofvuil-bak duwt hoor ik mezelf mompelen ‘dag stoel, bedankt voor de veiligheid, ik doe het vanaf nu zelf’. Ik had me nooit bedacht dat ik mezelf dit nog eens zou horen zeggen tegen iets als een stoel. Met dank aan Marie Kondo. En wat ik niet verwachtte gebeurt: het afscheid van de stoel geeft naast weemoed ook opluchting.
Vier uur later loop ik de winkel van Coos de Wit in Alkmaar uit met onder mijn arm de Stelton thermoskan die al zo’n 20 jaar hoog op mijn verlanglijstje staat. Eén ding er uit, dan mag er (dit keer) ook één ding in: goede momenten moet je immers levend houden…
Schrijven over het opruimen en wegdoen van spullen gaat vast geen drieluik worden…
Boeken…
Ik leef met de luxe dat ik met regelmaat de meest mooie boeken op mijn deurmat vindt. Met allemaal ben ik blij; om weg te geven omdat het nét niet over mijn thema’s gaat of om te recenseren en een plekje te krijgen in de toch al overvolle boekenkasten. Om op een later moment als achtergrondinformatie te dienen voor cursussen, lezingen en trainingen.Afgelopen december hebben we zelfs nog nieuwe boekenplanken op mijn werkkamer opgehangen…
Veel van mijn vakliteratuur blijft in ons TinyHouse; omdat ik het nodig heb; omdat het mij, naast achtergrondinfo, ook veiligheid biedt bij vragen van ouders, redacteuren en andere opdrachtgevers. En ook omdat ik gewoon van boeken hou. Een huis zonder boeken kan ik me gewoon niet voorstellen. En dat is best een handicap: met bijna ieder boek in m’n handen komt bij mij de inmiddels wereldberoemde ‘sparkling’ van Marie Kondo om de hoek kijken. En toch moeten er honderden boeken, voornamelijk fictie, weg…
Ik heb, om een beetje te wennen aan het afscheid van al die papieren herinneringen de kaasschaafmethode bedacht: iedere dag dat Gideon met de trein reist neem hij twee boeken mee om achter te laten. Mét een briefje waarin we uitleggen waarom de gelukkige reiziger dit boek in de trein vindt. En ja; daar vermelden we voor de zekerheid ook maar meteen een bankrekeningnummer bij; mocht de vinder blij zijn met het gevonden boek en er een euro voor over hebben…
Schrijven over het opruimen en wegdoen van spullen gaat vast geen drieluik worden…
Potver3, wat verzamel je toch snel heel veel spullen die je eigenlijk niet nodig hebt! Uit onze, toch wel kleine, cv-kast halen we een indrukwekkende hoeveelheid zooi. Je kent dat wel ‘altijd handig voor later’. En dan vooral handig voor een later dat nooit komt.
Eén ding hebben we tijdens deze ‘ontspul-sessie’ in ieder geval geleerd: wij kunnen op een kleine ruimte heel veel spullen kwijt! Dat geeft hoop voor het inrichten van ons nieuwe huis!
We zijn begonnen met ons rondje ‘bouwers-bezoeken’. En dan kom je jezelf opeens tegen op een YouTubevideo, opgenomen bij Ties Bosman in Leiden (minuut 0.47). Je krijgt een leuk inkijkje in de bouw van een Tinyhouse. Die van ons wordt iets groter… Maar daarover later meer.
), de stoel waar ik mijn vader zo voor de geest kan halen, terwijl hij de krant leest. De stoel waarin ik mijn eigen kinderen hun flesjes heb gegeven, de stoel waar ik me in heb verscholen tijdens de grote stormen in mijn leven. 
